ประวัติของพระเครื่อง

ประวัติการสร้าง
               
          สันนิษฐานว่าสร้างภายหลังการสร้างพระพุทธรูป(ราว พ.ศ. 500)ปรากฏเห็นเป็นหลักฐานชัดเจนในในสมัยทวารวดี(ราว พ.ศ. 400-พ.ศ. 1200)และสมัยศรีวิชัย (พ.ศ. 1300)โดยสร้างพระเครื่อง]ขึ้นเพื่อเป็นของที่ระลึกสำหรับผู้ที่มาเคารพสังเวชนียสถาน เพื่อให้ระลึกถึงพระพุทธเจ้า 

           
             ส่วนความหมายของคำว่าพระเครื่องในประเทศไทยนั้น เกิดขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 5 ที่ท่านสั่งเครื่องจักรจากยุโรปมาเพื่อผลิตเหรียญกษาปณ์ทำให้มีการผลิตเหรียญของเกจิอาจารย์ขึ้น ทำให้เรียกว่าพระที่ทำจากเครื่องจักรว่าพระเครื่องหรือ เรียกพระองค์เล็กๆที่เป็นพระพิมพ์เรียกเหมือนกันว่าพระเครื่อง

             ช่วงสมัยรัชกาลที่ 4 ได้มีการเปลี่ยนแปลงความเชื่อในสังคมไทย  โดยจากในอดีตที่ไม่นำนิยมนำพระพุทธรูปมาไว้ในบ้าน ก็เริ่มนำพระพุทธรูปมาไว้ในบ้าน มีการสร้างห้องพระหรือหอพระเพื่อใช้เป็นที่บูชาและเก็บรักษาพระพุทธรูปและพระพิมพ์ อีกทั้งมีการสร้างพระพุทธรูปขนาดเล็กที่ใช้นำติดตัวพกพาไปไหนมาไหนระหว่างการเดินทาง  เพื่ออาศัยอำนาจพุทธานุภาพขององค์พระที่อธิฐานจิตในการช่วยปกป้องให้พ้นจากอันตราย  ซึ่งพระพุทธรูปขนาดเล็กที่ใช้นำติดตัวเพื่ออาศัยอำนาจพุทธคุณช่วยปกป้องให้พ้นจากภยันตารายเหล่านี้มักถูกเรียกว่า ''พระเครื่องราง''ซึ่งมาจากการผนวกความเชื่อระหว่างการนับถือเครื่องรางของขลังเข้ากับพระพุทธรูปหรือพระพิมพ์ ถือเป็นการรวมอำนาจพุทธานุภาพเข้ากับอำนาจไสยขาว